Zijn vrouw is veel te jong overleden aan de gevolgen van ALS. In de periode voor haar overlijden had ik al kennisgemaakt met dit lieve gezin. Vader, moeder, 2 jongvolwassen kinderen. Op internet gezocht naar een jonge uitvaartondernemer, liefst een man, en ze vonden mij.
Ik werd uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek. Onvoorstelbaar bijna, maar wat bleek; ik had dit gezin al eerder ontmoet. Tien jaar daarvoor. Toen in een andere rolverdeling. Ik als verpleegkundige, hun zoontje als patiënt op mijn afdeling. Ernstig ziek was hij, zoals de meeste kinderen op de oncologieafdeling waar ik toen werkte.
Bijzonder om hem nu terug te zien als jongvolwassen man. Blij ben ik voor hem, dat hij er nog is. En op hetzelfde moment slaat mijn blijheid om in medeleven, want zijn moeder gaat dood. Te jong. Wat krijgen sommige mensen toch veel op hun bordje…
Toch voel ik ook meteen een soort vertrouwde band. Ons contact is meteen goed en we besluiten er een intiem en liefdevol afscheid van te maken. En dat lukt, in het winterse landschap op Landgoed Groot Warnsborn komt een kleine groep mensen bijeen om afscheid van haar te nemen.

We luisteren samen naar de verhalende woorden van onder andere haar man en kinderen. Ik vind het alleen maar heel bijzonder dat ik er ook bij mag zijn, zoals ik dat wel vaker voel. Het is hun moment, en ze delen het met mij.
Ik spreek wat afsluitende woorden:
“𝘏𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘦𝘧𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘵𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘭𝘴𝘵𝘦 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯, 𝘸𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘫𝘰𝘶 𝘰𝘰𝘬 𝘯𝘦𝘦𝘮𝘵 𝘰𝘧 𝘨𝘦𝘦𝘧𝘵.
𝘋𝘦 𝘷𝘳𝘢𝘢𝘨 𝘪𝘴 𝘸𝘢𝘵 𝘸𝘪𝘫 𝘥𝘰𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘥𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘥𝘪𝘦 𝘰𝘯𝘴 𝘨𝘦𝘨𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘪𝘴…”
Zo’n moment van besef tijdens een uitvaart bezorgt mij altijd een ultiem Carpe Diem-gevoel. Pluk de dag! Als de rouwauto vertrokken is, heffen zij het glas op haar leven, op hun levens en op hét leven.
Zoals ik dat vaker doe na een uitvaart, ontmoet ik hem een paar weken later nog eens bij hem thuis. De kinderen zijn er niet, dus we praten van man tot man. We blikken terug op hun leven samen, op de periode van ziekte en op haar afscheid.
“𝘐𝘬 𝘷𝘰𝘯𝘥 𝘩𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘮𝘰𝘰𝘪 𝘱𝘳𝘰𝘤𝘦𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘫𝘰𝘶”, zegt hij tegen mij.
Het raakt me. Hoe kan iets als het verliezen van je vrouw nou een mooi proces zijn? Zonder een vraag te stellen beantwoordt hij ‘m al. Hij had rust over de uitvaart, doordat we alles samen zo goed voorbereid hadden. Ons contact was ongedwongen, informeel, to-the-point.
Stap voor stap was het afscheid tot stand gekomen. Nu konden we het tot uitvoering brengen, wetende dat het helemaal goed voelde en naar haar wens én de wens van hem en de kinderen was. Een treffend portret, een mooi en liefdevol eerbetoon aan haar leven.