Waar liefde woont in hart en huis, daar vind je een goed en veilig thuis.

We zijn zoveel bezig met de dood, het begeleiden van families en het verdriet van anderen, dat we soms bijna vergeten dat we er zelf ook mee te maken krijgen. Vorige week overleed oma Antje, de oma van Thessa. Zij is de moeder van mijn schoonmoeder. En aangezien ik al meer dan 18 jaar in de familie ben, voelt oma Antje ook helemaal als mijn eigen oma.

Natuurlijk hielden we er in ons achterhoofd wel rekening mee dat er ergens een dag zou komen waarop we haar los moesten laten, maar toch kwam haar overlijden nog vrij onverwachts. Met haar 92 jaar was ze nog altijd heel scherp van geest, betrokken bij anderen en heel zorgzaam en lief. Dagelijks liep ze een rondje door (of om) het woonzorgcentrum om “wel een beetje in conditie te blijven”.

Afgelopen woensdag voelde ze zich ineens niet lekker. De verzorging vertrouwde het ook niet helemaal. Thessa en ik besloten allebei ons werk voor die dag te laten liggen en direct naar de Achterhoek te rijden. Daar hadden we nog even fijn contact met oma. We namen heel bewust afscheid van elkaar. Het mooiste was de grote glimlach op haar gezicht toen ze onze Carmen naast haar bed zag staan. De 4e generatie, wat was ze daar trots op!

Twee dagen na dat bijzondere moment overleed oma in het bijzijn van haar zoon en schoonzoon. We denken terug aan oma met een groot gevoel van dankbaarheid voor al haar liefde. Ze was altijd ongelooflijk zorgzaam voor iedereen in haar nabije omgeving. Of het nu voor ons was (we kwamen nooit iets tekort, zeker als het ging om eten of drinken) of om haar buren/medebewoners (die ze stimuleerde en motiveerde om haar dagelijkse rondjes met haar mee te lopen). Een prachtig voorbeeld voor ons allemaal. Bij haar voelde iedereen zich thuis.

“Waar liefde woont in hart en huis, daar vind je een goed en veilig thuis.”

Na haar overlijden verzorgden we haar lichaam voor de laatste keer. We trokken haar mooie kleren aan, krulden haar haren en deden haar lekkerste parfum op, voor ons zo’n vertrouwde geur. Wat was het een mooi ritueel om dit met het hele gezin samen te doen. Normaal gesproken verzorg ik in mijn werk ook de overledene. Ik probeer families dan ook altijd uit te nodigen om hier bij aanwezig te zijn en, als ze ervoor openstaan, hierbij te helpen. Nu ging het als vanzelf. Iedereen hielp, deed en dacht mee, zonder vragen, we deden het gewoon. Een heel natuurlijk proces. We deden het voor oma. Uit onze grote liefde voor haar. En voor onszelf. Het werkt heel helend.

Loes kwam met onze eigen rouwauto naar Silvolde om oma op te halen. Samen met mijn schoonmoeder reed ze weg bij het woonzorgcentrum, oma achterin. Het moment waarop ik normaal gesproken als uitvaartbegeleider, uit eerbied en respect, een klein stukje voor de rouwauto uitloop. Nu pakte ik de hand van Thessa en liepen we samen oma de straat uit.

Morgen nemen we in Crematorium Slangenburg in Doetinchem afscheid van haar.

Lieve oma, we missen je nu al. ❤️