Het afscheid was zo plotseling geweest; opeens was hun lieve moeder en oma er niet meer. Het was niet te bevatten. Ze was nog elke dag in haar tuin aan het werk geweest, en nu lag ze daar stil.
Vanuit het ziekenhuis brachten we haar naar de Rouwhuiskamer. Dit werd al snel háár plek, sfeervol aangekleed met bloemen, foto’s en vogelgeluiden.
Alleen; zou ze nu nooit meer thuis komen? Ze was zo plotseling naar het ziekenhuis gebracht, de stilte in het huis en in de tuin was oorverdovend. Daarom bedachten we samen om haar nog een keer thuis te brengen, en daar een moment te creëren waarop familie en vrienden afscheid van haar konden nemen.
Zo kwam ze in haar prachtige gevlochten mand naar huis. Het was heerlijk weer, hoogzomer maar niet te warm. Haar favoriete plek in haar weelderige tuin was het tuinhuisje, een lief wit huisje, waar de mand precies in paste.
Om haar heen werden mooie bloemen gezet. Haar kleindochter wilde graag vergeet-me-nietjes voor oma plukken, maar had ze nergens kunnen vinden. Tot ze vlak bij het tuinhuisje één enkel vergeet-me-nietje vond. Wat was ze daar blij mee, dit bloemetje kreeg een ereplekje bij oma.
De tuin was prachtig, op z’n mooist, overal bloeiden de bloemen die zij zo vol liefde had verzorgd. Nu stonden er hun gasten, ze dronken een wijntje en kregen de heerlijkste hapjes. En kwamen af en toe even bij het tuinhuisje om in gedachten wat tegen haar te zeggen, om samen herinneringen op te halen aan deze bijzondere vrouw.
Na alle schrik en hectiek was dit samenzijn op deze verstilde, bijzondere plek heel troostend voor haar familie. Hun moeder en oma weer even op de plek zien waar ze het liefst was.
Liefs, Gerrieke
