Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. Daar staan ze, haar man en 2 kinderen. Ze blijven kijken tot we uit het zicht verdwenen zijn. In de regen…
Samen hebben ze haar nog één laatste keer liefdevol verzorgd. Nu brengen Gerrieke en ik haar samen naar de rouwkamer. Daar zullen ze deze dagen nog veel bij haar zijn. Wat fijn dat ze de sleutel kunnen krijgen. Zo kunnen ze naar haar toe wanneer ze maar willen, zonder eerst een afspraak te hoeven maken.
We zijn net goed en wel op weg als het stopt met regenen. De zon laat zich voorzichtig een beetje zien. Bij de rotonde worden we allebei stil van wat we zien. Een prachtige regenboog breekt dwars door de donkere lucht… Een universeel symbool van hoop en troost!
Somewhere over the rainbow
Way up high
There’s a land that I heard of once in a lullaby
Het is bijzonder en opvallend dat we in ons werk regelmatig dit soort mooie symbolieken tegenkomen. Soms net iets té toevallig…
Welke bijzonderheid bij het afscheid van een dierbare blijft jou altijd bij?
