Samen hadden ze het plannetje al bekokstoofd; op zijn afscheid zou er geproost worden met Jägermeister. Het favoriete drankje van hun vader. In de afgelopen periode waarin ze afscheid van hem moesten nemen, was de vraag al een keer eerder gesteld:
“Die grap kun je toch niet maken?” “Tuurlijk wel”, zei de andere dochter, “papa kon er zelf ook hard om lachen.”
Ik kan mijn lachen niet onderdrukken als ze mij dit verhaaltje vertellen. Het is zo tekenend voor hoe mooi vreugde en verdriet elkaar afwisselen in mijn werk. Een lach en een traan liggen zo dichtbij elkaar. Wat voel ik me dan toch altijd een bofkont dat ik zoveel mooie mensen mag ontmoeten en zo dichtbij mag staan op dit soort momenten.
Na de uitvaart moesten veel mensen natuurlijk nog rijden, dus rondgaan met de fles Jägermeister was niet zo handig. Daarom stelde ik voor om kleine flesjes uit te delen bij het weggaan. Met een mooi kaartje eraan. Een laatste toost!
