Niet voor iedereen hetzelfde

Langzaam rijd ik vanaf het ziekenhuis naar hun huis. De rit duurt een half uurtje. Onderweg bel ik nog even met mijn moeder. “Fijne moederdag mam” en “ik hou van je”. Door drukte op het werk helaas geen tijd om vandaag naar Enschede te gaan. Gelukkig zien we elkaar komende week alsnog. Ze vertelt me dat ze ’s middags naar haar moeder, mijn oma, gaat. Ik geef haar twee virtuele dikke knuffels en kussen mee. Alleen maar liefde voor mijn moeder en oma.

Ik denk aan het snelle ontbijt op bed vanochtend. Thessa in het grote bed, als trotse mama tussen onze drie lieve schatten. Zelfgemaakte knutsels en een speurtocht door het huis. Wat geniet ik van die momenten.

Bij onze Rouwhuiskamer pik ik Ellen op die al op me staat te wachten. Samen rijden we over de dijk langs Huissen en Angeren. Er is haast niemand op de weg. We genieten van het uitzicht over de Rijn.

Even later zien we ze staan. Een lieve moeder met haar gezin. We brengen haar man, hun vader thuis. Onverwachts overleden, geen afscheid kunnen nemen. Met veel aandacht en liefde verzorgen we zijn lichaam. Het hele gezin helpt. Pas als iedereen heeft gezegd “Het is goed zo, hij is mooi” stoppen we met het gladstrijken van zijn kleding en het plukken aan zijn haar. Tranen stromen, maar tegelijkertijd is er lichte opluchting. Hij is thuis.

We nemen afscheid en vervolgen onze weg. Ellen gaat koffie drinken en taart eten bij haar dochter en gezin. Ik rijd naar de schouwburg om samen met Thessa en onze oudste zoon Maurik te kijken naar Mees Kees. Ik land pas als de voorstelling al een kwartier bezig is. En dan ineens een liedje: “Ik mis je pap. Ik praat tegen je foto en hoop dat je me kunt horen”. Nu rollen de tranen ook bij mij. Ik kijk opzij en zie ze ook bij Thessa. Maurik pakt ons allebei ineens stevig vast. Zou hij het ook voelen?

Een dikke knuffel voor iedereen die ‘m vandaag extra goed kan gebruiken.