Een paar weken voor zijn overlijden maakte ik kennis met hem en zijn gezin. Het gaf hem rust om zijn wensen alvast te bespreken en vast te leggen. Het was een mooie ontmoeting waarin alles wat gevoeld en gedacht werd, ook gezegd kon worden. Open, eerlijk en soms lekker direct. Maar bovenal, met veel humor! Dit bleek gelijk typerend voor Frank. Zo was hij.
Humor tijdens zo’n serieus gesprek? Kan dat wel? Zeker! Mensen vragen me geregeld of het werk dat ik doe niet heel zwaar is. Het is voor hen vaak moeilijk te geloven dat we toch regelmatig met elkaar lachen. Natuurlijk is het aanvoelen en afwegen, maar in de meeste situaties kan een klein beetje humor geen kwaad. Sterker nog, humor roept herkenning op, relativeert, troost en verbindt. Zo ook in deze situatie.
Humor tijdens zo’n serieus gesprek? Kan dat wel? Zeker!
Toen ik na zijn overlijden met zijn gezin om tafel zat werd al snel duidelijk dat zij nog graag een laatste grap van Frank in zijn afscheid wilden verwerken. Na wat brainstormen kwamen we op het idee om, bij de ingang van de zaal waar de ceremonie plaatsvond, een groot bord neer te zetten. Frank was een liefhebber van vogels, in het bijzonder van de halsbandparkiet. En als zijn laatste grap zetten we op het bord de tekst: “Leuk dat je er bent, maar ik ben gevlogen.”
Het zorgde voor een brede glimlach op de gezichten van de mensen die naar zijn uitvaart kwamen. Hoe fijn! Het ijs was al gebroken voordat de mensen binnen waren. Zo ontstond een bijzonder warm, herkenbaar en liefdevol afscheid in een ontspannen sfeer. Na de ceremonie hief men het glas…
Op hem, op het leven.
En er werd nog veel gelachen.
