Na de uitvaart stap ik weer in onze rouwauto. Ik start de motor en rijd weg bij het crematorium. Geen muziek. Ik kijk naar het display van de radio, want ik luister altijd zo graag muziek in de auto. Het helpt me om mijn hoofd leeg te maken, om alles even te laten landen. Je kent het vast wel.
Op het schermpje zie ik staan “zoeken naar de iPhone van Puck”, omdat de Bluetooth nog steeds probeerde te verbinden. Ik moet lachen en ben blij. Op de heenweg naar het crematorium hadden we beide kleindochters gevraagd of zij zélf in onze rouwauto wilden rijden om hun oma tijdens haar laatste reis te begeleiden. Dat wilden ze wel!
Ze hadden het enorm fijn gevonden om samen te doen. Hun moeder reed achter de rouwauto aan. Ze had de hele weg naar het crematorium zitten huilen en glimlachen van trots. Zij zag vanuit de auto haar eigen dochters rijden, met haar moeder achterin. De kist was zacht toegedekt met prachtige kleurrijke bloemen.
En blijkbaar hadden ze onderweg dus ook nog hun telefoon verbonden met de rouwauto om hun eigen playlist met muziek aan te zetten. Wat fijn dat ze zich zo op hun gemak voelden tijdens het afscheid van hun lieve oma. Dat is afscheid nemen op een manier die bij jou past.
Zover we konden zijn we met je meegegaan
Nu moeten we je laten gaan
Een prachtige tekst op haar rouwkaart én een belofte die werd waargemaakt ❤️
