Daar mijn vader enige tijd ziek was en zijn overlijden niet lang op zich zou laten wachten, zijn wij als gezin op voorhand in gesprek gegaan om, in het bijzijn van mijn vader, zijn uitvaart te bespreken en vast te leggen. Mijn ouders kenden Stefan Boddenberg vanuit hun privésfeer en daarom stond het voor mijn vader buiten kijf dat hij dit zou gaan verzorgen. Zo mijn vader wilde kwam Stefan op gesprek en luisterde aandachtig hoe wij als gezin de crematie voor ons zouden zien. Het voelde op vele momenten goed om dit nog samen met mijn vader te bespreken en toch was het soms ook erg confronterend voor hem. Mijn vader zei regelmatig: “Het is wel moeilijk, maar wat geeft die jongen mij een rust”. Aan mijn vader vroegen wij wel eens: ‘Wat verwacht je eigenlijk van Stefan in de voorbereiding naar je crematie?”. Daarvan zei hij: “Hij heeft mijn volste vertrouwen” en dat zegt alles over Stefan. Dit blijkt bijv. uit het volgende. Mijn vader heeft altijd gezegd: “Ik wil absoluut niet dat er iemand voor de rouwauto loopt als ik weggereden word”. In de gesprekken met Stefan was dat ook heel duidelijk. Op een gegeven moment was het even stil en zei Stefan dat hij het een hele eer zou vinden om dat voor mijn vader te mogen doen. Op dat emotionele moment, voor mijn vader, keek deze ons aan en zei na enkele minuten: “Jij mag als enige voor de auto lopen.
In de gesprekken met Stefan merkte, als eerste mijn vader, dat dit feilloos in onze gesprekken doorvloeide. Dit was heel mooi en gaf ons als gezin ook rust. Rust gaf het mijn vader dat alles goed geregeld was. Door mijn vader zijn ziekte vergat hij wel eens wat en belde Stefan dan zelf even.
Omdat wij als gezin al meerdere malen gesproken hadden over de uitvaart wisselden onze gesprekken zich af tussen humor en emotie. Dat was ook een deel van mijn vader. In de gesprekken met Stefan merkte, als eerste mijn vader, dat dit feilloos in onze gesprekken doorvloeide. Dit was heel mooi en gaf ons als gezin ook rust. Rust gaf het mijn vader dat alles goed geregeld was. Door mijn vader zijn ziekte vergat hij wel eens wat en belde Stefan dan zelf even. Iedere keer vond Stefan de rust en legde hij mijn vader in alle duidelijkheid uit wat er was besproken.
Dat gaf hem weer rust en gaf hem ook weer kracht. Op 18 januari vond de crematieplechtigheid plaats. Wat mij, als zoon, raakte was dat Stefan de mogelijkheid had besproken om mijn vader vanuit het rouwcentrum zelf naar de plaats van samenkomst te rijden. Dat wilde ik zeker en zo gezegd zo gedaan. Dat voelde goed, mijn vader en ik zaten altijd bij elkaar in de auto. Bijzonder maar ook humorvol was onze laatste rit samen. Daar er vele belangstellenden aanwezig waren op de crematieplechtigheid was er toch alle rust en verliep alles zoals besproken. Stefan was in alle bescheidenheid aanwezig en had toch de regie. De regie die mijn vader in volste vertrouwen aan hem had over gedragen. De liefdevolle aandacht, als eerste aan mijn vader besteed, hebben wij, als echtgenote en zoon, tot op heden ook mogen ervaren. Mijn vader sloot een persoonlijke brief aan mij af met de volgende woorden:
“Gebruik het juiste woordenboek op de juiste plaats.”
Deze uitspraak heeft Stefan meer dan waar gemaakt van begin tot heden.
DANK.
Dirk-Jan van Stuijvenberg, nam afscheid van zijn vader op 12 januari 2019, Arnhem
