Een week lang hebben we naast moeder gezeten. Zomaar neuriend, biddend, pratend, zingend en in stilte… en toen was de tijd daar om los te laten. Samen hebben we mama in een wade gewikkeld zó zacht, zó puur wit en deze bedekt met de veldbloemen waar zij zo van hield. Een plaatje…!
Op de natuurbegraafplaats stond de loopkoets klaar waar wij haar op hebben gelegd hebben wij de weg naar haar graf afgelegd. Ieder met z’n eigen gedachten. Een stille, betekenisvolle processie. Met touwen hebben we mama zachtjes in haar graf gelegd en als afscheid een voor een handen vol bloemen over haar uitgestrooid. Een plaatje…!
En als ik nu het graf van mama zo af en toe bezoek, dan komen die twee plaatjes weer in mijn herinnering, aangevuld met het plaatje van de twee zusters die over de natuurbegraafplaats waken. Een plaatje…!